Οι «Μουσικοί Δωματίου» στο καθιερωμένο ετήσιο ρεσιτάλ τους, παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα αποτελούμενο από 2 σονάτες της ρομαντικής εποχής (Μπραμς, Μέντελσον) και 2 έργα του διακεκριμένου Έλληνα συνθέτη Σπύρου Μάζη. Μία ενδιαφέρουσα παρουσίαση μουσικών έργων με διαφορά τουλάχιστον 150 ετών, όπου υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο ως προς τις μεγάλες διαφορές στο άκουσμα όσο και ως προς την συνύπαρξη τόσο διαφορετικών έργων στο ίδιο ρεσιτάλ. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στην όμορφη και φιλόξενη αίθουσα του πολυχώρου «Διέλευσις» στις 18 Φεβρουαρίου.
Βιογραφικά:
Οι “Μουσικοί Δωματίου” ξεκίνησαν τη συνεργασία τους το Σεπτέμβριο του 2014, με σκοπό να φέρουν μουσική από όλο τον κόσμο και από κάθε εποχή, κοντά στο Αθηναϊκό-και όχι μόνο-κοινό. Στις μουσικές τους αναζητήσεις ο Beethoven συναντάει τον Morricone και ο Shostakovich τον Χατζιδάκι.. Θα τους βρείτε σε αίθουσες συναυλιών αλλά και σε χώρους εναλλακτικούς.
Η Έλσα Παπέλη φοίτησε στο Εθνικό Ωδείο (κεντρικό) στην τάξη βιολοντσέλου της Όλγας Μπακμανίδη. Το 2011 πήρε το δίπλωμα βιολοντσέλου με Άριστα Παμψηφεί και 2ο βραβείο. Έχει επίσης παρακολουθήσει μαθήματα και σεμινάρια Οθωμανικής παραδοσιακής μουσικής και θεωρίας. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες συναυλίες, είτε ως σολίστ, είτε ως μέλος ορχήστρας (Συμφωνική Ορχήστρα της Ε.Ρ.Τ., Athens Chamber Ensemble 2012, Orchestra Mobile, Ελληνοτουρκική Ορχήστρα Νέων κ.α.). Έχει εμφανιστεί σε διάφορες πόλεις τις Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Αλεξανδρούπολη, Ερμούπολη κ.α.). Έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ κλασικής, έντεχνης καθώς και παραδοσιακής μουσικής, όπως το φεστιβάλ Άρδα (Ορεστιάδα – 2013), φεστιβάλ Σύρου (2015), φεστιβάλ Σερίφου (2015) κ.α.. Παράλληλα είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του τμήματος Ζωγραφικής. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως μουσικός, καθηγήτρια βιολοντσέλου και εικαστικός.
Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως μουσικός, καθηγήτρια βιολοντσέλου και εικαστικός.
Ο Σπύρος Σουλαδάκης (πιανίστας, καθηγητής μουσικής) δίνει πολυάριθμες συναυλίες πιάνου και μουσικής δωματίου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι διπλωματούχος πιάνου (Άριστα και 1ο Βραβείο, Ωδείο Πειραιώς Πειραϊκού Συνδέσμου) και απόφοιτος του Royal College of Music του Λονδίνου. Έχει μαθητεύσει κοντά στους John Blakely, Nigel Clayton, Μαρίνα Κουτούβαλη και Ίντα Μαργαρίτη. Κατέχει πτυχία Φούγκας, Αντίστιξης και Αρμονίας. Έχει συμμετάσχει και παρακολουθήσει σεμινάρια με διεθνώς καταξιωμένους καθηγητές και σολίστ πιάνου (Paul Badura Skoda, Aleksandar Raichev, Pierre Boulez, Murray Perahia κ.α.) κι έχει διακριθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στην εκπαιδευτική του δραστηριότητα περιλαμβάνονται εκτός άλλων θεατρικές παραστάσεις, μουσικά εργαστήρια, χορωδιακά φεστιβάλ, στα οποία έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια, τη σύνθεση ή διασκευή μουσικών έργων, την ενορχήστρωση, ταυτόχρονα με τη συμμετοχή του ως πιανίστας. Από το 2004 μέχρι και σήμερα διδάσκει πιάνο και θεωρητικά σε σχολεία και ωδεία της Αττικής.
Ο Σπύρος Μάζης γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Πήρε δίπλωμα σύνθεσης με άριστα και πρώτο βραβείο με τον Γ. Ιωαννίδη. Είναι διδάκτωρ σύνθεσης (PhD) του πανεπιστημίου York της Αγγλίας, με επιβλέποντες τους Thomas Simaku και William Brooks. Παρακολούθησε σεμινάρια σύνθεσης με τους Θ. Αντωνίου, Ι. Ξενάκη, T. Murail και M. Stroppa καθώς και computers και ηλεκτρονική μουσική με τους D. Waxman και A. Szigetvari. Έργα του κυκλοφορούν σε CD στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και πολλά έχουν παρουσιαστεί στην Ευρώπη, Αμερική, Ιαπωνία και Αυστραλία. Έντεκα από τα έργα του έχουν διακριθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς. Είναι ιδρυτής του Ωδείου Κλασικής και Σύγχρονης Μουσικής.
Πρόγραμμα
Adagio Σ. Μάζης
Sonata no 1 Brahms
Allegro non troppo
Allegretto quasi Menuetto, Trio
Allegro
Your sad and funny face Σ. Μάζης
Sonata no 2 Mendelssohn
Allegro assai vivace
Allegretto scherzando
Adagio
Molto allegro e vivace
Adagio (2017), Op.119 – Σπύρος Μάζης
Το Adagio είναι ένα έργο που γράφτηκε ειδικά για το duo “Μουσικοί Δωματίου”. Το έργο αποτελείται από τρία μέρη. Το αντάτζιο είναι το μεσαίο μέρος. Σήμερα θα ακουστεί σε πρώτη εκτέλεση.
Cello Sonata no 1 (1862), op. 38 – Johannes Brahms:
Στη σονάτα αυτή, που είναι η πρώτη από τις δύο που έγραψε ο συνθέτης για πιάνο και βιολοντσέλο, δεν υπάρχει ουσιαστικά αργό μέρος καθώς ένα αργό μέρος που αρχικά είχε γράψει, τελικά δεν το συμπεριέλαβε στη σονάτα. Γράφτηκε το 1862 μια περίοδο που ο Brahms προσπαθούσε να πάρει τη θέση του αρχιμουσικού της φιλαρμονικής του Αμβούργου και την εποχή που πρωτοεπισκέφτηκε τη Βιέννη. Ήταν 29-30 ετών. Στο πρώτο καθώς και στο τρίτο μέρος χρησιμοποιεί θέματα από το αριστούργημα του J.S. Bach «Η τέχνη της Φούγκας». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο συνθέτης επιθυμούσε να την αναφέρει ως «σονάτα για πιάνο και τσέλο» (αντί για τσέλο και πιάνο όπως συνηθιζόταν) γιατί ήθελε να μην αμφιβάλλει κανείς για τον ενεργό ρόλο του πιάνου ως ίσο όργανο με το τσέλο κι όχι ως όργανο συνοδευτικού χαρακτήρα, πράγμα που διαπιστώνεται εύκολα όταν κάποιος ακούσει το έργο.
Your sad and funny face (2004), op. 66 – Σπύρος Μάζης
Το έργο γράφτηκε το 2004 για το αμερικάνικο Traverser Saxophone Quartet. Η πρώτη εκτέλεση έγινε το Φεβρουάριο του 2005 στην Αμερική σε ένα Συμπόσιο του Jefferson College στην Ουάσιγκτον. Η σημερινή εκτέλεση είναι μια μεταγραφή για βιολοντσέλο και πιάνο του ίδιου έργου. Το έργο είναι εμπνευσμένο από τις δύο κόρες του συνθέτη, που ήταν τότε δύο και τεσσάρων ετών. Από τεχνικής πλευράς, το έργο είναι βασισμένο σε έναν από τους πολυαρμονικούς – πολυφασματικούς τρόπους (multiharmonic -multispectral modes) που είναι επινόηση του συνθέτη. Οι τρόποι αυτοί έχουν ένα συγκεκριμένο θεμελιώδη ήχο, όμως δε διέπονται από άλλες τονικές λειτουργίες, σαν μια Νεοτονικότητα χωρίς όμως τις κλασσικές αρμονικές κινήσεις.
Cello Sonata no 2, (1843), op. 58 – Felix Mendelssohn:
Στη σονάτα αυτή του Mendelssohn την οποία έγραψε στο πρώτο μισό του 1843, μπορούμε να διαπιστώσουμε τις δραματικές εντάσεις αλλά και τις πολλές αντιφάσεις τις οποίες ο Mendelssohn βίωνε στην καθημερινότητα του πολύ συχνά εκείνη την περίοδο της ζωής του. Ήταν ανάμεσα σε επαγγελματικά διλήμματα αλλά και σε συνεχή εσωτερική αναζήτηση καθώς προσπαθούσε να συνδυάσει την ανάγκη του να συνθέτει με την επιθυμία του να καταξιωθεί επαγγελματικά. Αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος που στο 3ο μέρος της σονάτας (Adagio) ο συνθέτης προσπαθεί να «μιμηθεί» το είδος σύνθεσης «Χορικό» το οποίο ανέδειξε ο J. S. Bach. Ο Mendelssohn ήταν μεγάλος θαυμαστής του J. S. Bach.